Hej hej. Jak tam. Jak widać postanowiłam wznowić działalność bloga. Wiele osób za mną chyba nie tęskniło ale trudno. Prowadzenie tego bloga jest dla mnie prawdziwą przyjemnością ale miło jest zobaczyć zwiększającą się liczbę wyświetleń czy komentarzy. Jeśli ktoś wytrwał do czasu mojego powrotu to bardzo mu dziękuję.
Więc jeszcze chciałam powiedzie, że ten rozdział dedykowany jest Ann Horan, która ma dzisiaj urodziny. Wszystkiego najlepszego honey i spełnienia marzeń
Noo co tu jeszcze dodać... miłego czytania ;)
Dwa tygodnie. Czternaście dni bez zielonych tęczówek. Bez smaku jego ust i delikatnego dotyku. Czternaście dni nieustannego płaczu i smutku . Dwa tygodnie bez Harry'ego. Straciłam go. Straciłam nie mogę odzyskać. Już nawet nie wiem ile razy próbowałam w jakikolwiek sposób się z nim skontaktować. Wszytko na nic.
Dlaczego on mi to zrobił? Co ja mu takiego zrobiłam? Louis. Chłopak, który mnie nienawidzi i przez którego najważniejsza dla mnie osoba również darzy mnie tym uczuciem. Nienawiścią...
***Harry's POV***
Stracenie osoby na której ci zależy może być porównywane do wywiercenia dziury w naszym sercu. Co gdy stracimy kogoś kto zajmuję jego znaczna cześć? Życie przestaje mieć wtedy sens, a kolory momentalnie blakną w naszych oczach. Moje serce zajmuje brązowooka, czerwonowłosa dziewczyna. Nawet po tym wszystkim nie potrafiłem o niej zapomnieć. Czy możliwe jest się tak desperacko zakochać? Zabawne ale na początku to ja się nią tak bawiłem, a teraz ona zrobiła mi to samo. Jednak to co zrobiłem ja jest całkiem czymś innym... prawda? Ale Agnes... nie wiem co by było gdyby mi wtedy nie wybaczyła... nie wysłuchała. Właśnie... wysłuchała. Pozwoliła mi się wytłumaczyć mimo tego jak ją to zraniło. Może ja też powinienem jej na to pozwolić, dać...
Moje rozmyślania przerwał dzwonek. Nie chętnie zszedłem na dół i otworzyłem natrętowi.
-Zara?
-Nie, anioł spadł z nieba.
-Prędzej diabeł uciekł z podziemi.
-Tak mi ciebie też brakowało braciszku- zaśmiałem się i ja przytuliłem
-Stęskniłem się. Tak dawno się nie widzieliśmy.
-Prawie rok. Ja też tęskniłam. Ale to, że mnie nie było nie znaczy, że nie nasłuchałam się co nieco o swoim młodszym braciszku.
-Może i młodszy ale nadal wyższy i silniejszy.
-Oczywiście- powiedziała z sarkazmem
-Przyszłaś tylko po to by się podroczyć ze mną?
-Właściwie to są dwa powody mojej obecności.- wpuściłem ją do środka i oboje zajęliśmy kanapę w salonie
-Wiesz, że to jest nielegalne?- zaczęła niepewnie
-Co takiego?- udawałem
-Dobrze wiesz. Harry...
-Nie, nie wiem i nie zamierzam o tym gadać- zdenerwowałem się
-Jak wolisz. Chciałam tylko powiedzieć, że to jest niebezpieczne.
-Zara... czy tylko po to przyszłaś?
-Częściowo tak ale jest jeszcze jeden powód- kiwnąłem głową by mówiła dalej- na jakiś czas zatrzymałam się w Londynie i liczyłam na to, że mój kochany braciszek pokarze mi miasto.
-Braciszek pokarze siostrzyczce miasto gdy ona przestanie go tak nazywać.
-Siostrzyczka przestanie go tak nazywać jak przestaniemy mówić o sobie w trzeciej osobie.
-Nawet nie wiesz jak mi brakowało tych naszych rozmów- tak czujecie ten sarkazm?
Oboje się zaśmialiśmy i chwilę później wyszliśmy z domu. Chodziliśmy po Londynie przez kilka godzin zanim zmęczeni postanowiliśmy odpocząć w parku. Kupiliśmy po drodze kawę w Starbucksie i usiedliśmy z nią na huśtawkach. Śmialiśmy się i żartowaliśmy. Uwielbiałem spędzać z nią czas. Zawsze rozumieliśmy się bez słów...
-A jak z dziewczynami? Nadal masz do nich takie podejście?
-Hmm... dziewczyny...
-Co się stało- kucnęła przede mną
-Zara co wiesz o moich "przygodach" z dziewczynami?
-J... ja słyszałam... zakłady... no wiesz...
-Tak. Ostatnio znów się założyłem. Jednak tym razem było to coś innego. Zanim się zorientowałem zakochałem się w niej. Gdy chciałem zakończyć ten durny zakład ona przypadkowo usłyszała jak rozmawiam o nim z chłopakami. Dowiedziała się o celu naszych spotkań, pocałunku... Uciekła stamtąd jednak kilka dni później dała mi to wyjaśnić. Gdy wszystko się jako tako układało zobaczyłem ją jak całuje się z Zaynem...
-Jak ci to wyjaśniła?
-Ja nie dałem jej takiej szansy?
-Dlaczego?
-Byłem wściekły. Nawrzeszczałem na nią i odszedłem zostawiając ją samą.
-To jest chyba najgorsze co mogłeś zrobić.
-Co ja mam zrobić?
***Zara's POV***
-Harry ona dała ci szansę na wyjaśnienia więc ty też powinieneś. Może to tylko nieporozumienie jestem pewna, że skoro cię kocha nie byłaby w stanie tego zrobić... cię zdradzić. Kochasz ją prawda?- kiwną głową- więc będziesz wiedział co dalej zrobić
-Dziękuję- uśmiechnął się delikatnie
-Jak w ogóle ma na imię ta szczęściara?- już otwierał usta by odpowiedzieć gdy jego przerażony wzrok skupił się na punkcie za moimi plecami
-Agnes- powiedział
Odwróciłam się i zobaczyłam ładną dziewczynę. Jej czerwone włosy delikatnie powiewały na wietrze, a z brązowych oczu ciekły łzy. Chciała odejść ale powstrzymał ją, dopiero co znajdujący się koło mnie, brunet. Sama po chwili znajdowałam się przy nich.
***Agnes' POV***
Po dość długim siedzeniu w domu postanowiłam w końcu wziąć się w garść. Wstałam z łóżka i szybko doprowadziłam się do normalnego stanu. Na siebie włożyłam coś co nie przypomina starego dresu, w którym dotychczas chodziłam. Po paru minutach spacerowałam już po uliczkach miasta. Moje kroki skierowałam w stronę pobliskiego parku, w którym o tej porze było cicho i spokojnie. Przedzierające się przez gałęzie drzew promienie słoneczne przyjemnie grzały. W koło było słychać szum liści i delikatne śmiechy dzieci. Chwilę później usłyszałam czyjąś rozmowę niestety nie rozumiejąc ani jednego słowa. Spojrzałam w tamto miejsce i zamarłam. W miejscu skąd dochodziły głosy siedział on. Beztrosko rozmawiał z brunetką, która swoje ręce miała oparte na jego kolanach. Czyżby to była jego nowa dziewczyna? Na tą myśl w kącikach moich oczu zaczęły gromadzić się pojedyncze łzy. Momentalnie wszystkie wspomnienia na mnie spłynęły. Szmaragdowe oczy... spotkanie... pierwszy pocałunek... zakład... wspólne spędzanie chwil... zdrada. Zdrada najlepszego przyjaciela. Nie wiem kiedy ale gromadzące się łzy zaczęły spływać w dół po policzkach zostawiają na nich mokre ślady. Chciałam odejść nie mogąc już na to patrzeć jednak w tym momencie jego wzrok spoczął na mnie. Były przepełnione strachem, a po zobaczeniu łez, również smutkiem i zmartwieniem. Szybko znalazł się koło mnie.
-Dlaczego?- spytałam cicho i spojrzałam w jego oczy
Delikatna zmarszczka tworząca się na jego czole sygnalizowała, że nie wie o co chodzi.
-Dlaczego mi to robisz? Rozumiem, że po tym wszystkim mnie nienawidzisz ale nie mogłam się nawet wytłumaczyć. W dodatku kilka dni później masz już nową dziewczynę. Widać wcale ci tak na mnie nie zależało.
-Agnes...
-Nic nie mów. Proszę cię. Czy ta dziewczyna to może twoja kolejna ofiara?
-Uważaj na słowa- syknął
-Bo co? Uderzysz mnie?
-Nie, nie zniżę się do tego. Myślałem, że ty to wiesz. Myliłem się. Żałowałem, że nie pozwoliłem ci się wytłumaczyć tyko, że ty robisz teraz to samo! Powiedz mi na czym ci tak naprawdę zależało bo na pewno nie na mnie!
-Nawet nie wiesz jak się mylisz- mój głos słabł gdy jego przybierał na sile
-Nie wydaje mi się. Żałuję, ze kiedykolwiek cię spotkałem! Żałuję pocałunku i zakładu! Jesteś zwykłą szmatą! Żałuję dosłownie każdej chwili spędzonej z tobą.- nawet nie wiedział jak te słowa powoli łamią moje serce
-A więc żałujesz?
-Tak- syknął i odszedł rzucając mi wściekłe spojrzenie kryjące również smutek
***Harry's POV***
Dlaczego znów dałem się ponieść. Dlaczego muszę być takim pieprzonym egoistą i tak ją ranić. Znów sprawiłem, że w jej oczach jaśniały łzy. Miałem z nią porozmawiać wszystko wyjaśnić, a znów wszystko spieprzyłem.
Siedząc tak poczułem na ramieniu czyjąś dłoń jak się później okazało należała ona do Zary.
-To była ona prawda? Agnes?
-Co mam zrobić. Ona myśli, że jesteś moją dziewczyną albo kolejną dla zakładu. Nienawidzi mnie.
-Harry nie mów tak. Kocha cię więc nie da rady cię znienawidzić. Jestem pewna, że byłeś, jesteś i będziesz dla niej ważny... wyjątkowy. Musisz z nią porozmawiać nie ma innego wyjścia. Nie możesz tylko dać się ponieść.
-Kurwa myślisz, że to takie proste. Że ja chcę tak wybuchać. Nic na to nie poradzę i... przy niej zwykle potrafię się opanować.
-Spokojnie. Rozumiem. Jeśli chcesz ja mogę z nią najpierw porozmawiać.
-Dziękuję ci ale to ja to muszę załatwić... jesteś najlepszą starszą siostrą jaką mógłbym mieć.
-A ty najlepszym młodszym braciszkiem- uśmiechnęła się
-Miałaś tak nie mówić.
-Oj... zapomniałam- zaśmialiśmy się tylko zanim zeszliśmy na dół
***Niall's POV***
Wściekłość. To jedyne co w tej chwili czułem. Jak znów mógł to zrobić? Właśnie wracałem od Agnes, która ze szczegółami opowiedziała mi zajście w parku. Martwiłem się o nią przecież była moją przyjaciółką. W tej chwili miałem już dość zachowania Harry'ego i gierek Louisa. Wpadłem do domu głośno trzaskając drzwiami. Od razu wszedłem do salonu gdzie znajdowali się wszyscy prócz Zayna.
-Stary co jest?- mówił zdezorientowany loczek
-Dobrze wiesz co! Ona znów przez ciebie płakała. Kurwa gościu czym ci ona zawiniła!?
-Co mi zrobiła? Nie pamiętasz już sytuacji w szkole!?
-To nie była jej wina! Idioto to przez cały czas była zwykła gra. Plan wymyślony przez ponoć twojego przyjaciela.
-Uważaj bo ci uwierzę. Może ty to robisz specjalnie. Zależy ci na Agnes i próbujesz. Sam to uknułeś i próbujesz zwalić na innych!
-Ciebie chyba do końca powaliło!
-Harry, to co mówi Niall jest prawdą- w drzwiach stanął Mulat
-Malik- tym razem odezwał się Louis
Jego głos był niski i przesiąknięty wrogością. Szczęka zacisnęła się w gniewie.
-Nie! Mam dość tego całego udawania. Harry Louis ułożył plan by rozdzielić ciebie i Agnes. Wmieszał w to...- nie skończył ponieważ pięść Lou odbiła się od jego twarzy
Był wściekły. Nie znosił gdy mu się sprzeciwiano. Chłopak zachwiał się jednak po chwili odzyskał równowagę wbijając zdenerwowane spojrzenie w stronę bruneta. Chciał mu oddać jednak w ostatnie j chwili się powstrzymał. Opuścił dłoń, którą po chwili przejechał delikatnie po zakrwawionej wardze.
-Louis!- krzyk Harry'ego wybudził wszystkich z zamyślenia
-Czego! Tak zrobiłem to i kurwa co!? Nic ci do tego! Teraz czuje się jak ja kiedyś.
-Skąd ją znałeś- spytałem
-Nie twoja zasrana sprawa.- powiedział tylko i wyszedł uprzednio głośno zamykając za sobą drzwi
Rozejrzałem się po salonie i dopiero teraz zauważyłem siedzącą na kanapie brunetkę. Uśmiechnęła się nieśmiało i odwróciła wzrok. Ja swój skierowałem na Hazzę. Był zamyślony i rozpaczliwie wpatrywał się w jeden punkt. Po chwili usiadł na kanapie i przeczesał ręką włosy. Znów się zamyślił i zaraz gwałtownie podniósł.
-Harry?- odezwała się dziewczyna
-Muszę do niej iść.
-Pójść z tobą?
-Nie, muszę iść sam. Zostań z Niallem- poinstruował i wyszedł z domu
Razem z dziewczyną usiedliśmy na kanapie. Zostaliśmy sami gdyż Liam i Zayn również opuścili pomieszczenie.
-Jesteś Niall tak?- spytała nieśmiało
-Tak. A ty jesteś z Harrym rodziną?
-Siostrą. Jestem Zara.
***Harry's POV***
Dozwolona prędkość już dawno została przeze mnie przekroczona. Miałem tylko nadzieję, ze nie natknę się na policję choć i to w tym momencie nie miało sensu. Chciałem jak najszybciej znaleźć się koło mojej Agnes. Gdy w końcu dojechałem dosłownie wypadłem z auta. Przed drzwiami jednak dopadły mnie obawy. Co jeśli nie otworzy? Czy jak otworzy to czy wysłucha? Co jak nie wybaczy? Tyle pytań a odpowiedź kryje się przede mną. Delikatnie zapukałem i po chwili otworzyła mi zapłakana dziewczyna. Miała na sobie niebieski dres i rozczochrane włosy. Jednak nawet w tym wydaniu i bez makijażu wyglądała nieziemsko... idealnie. Przestraszyła się nieco na mój widok.
-Czego chcesz?
-Porozmawiać.
-Chyba nie ma o czym.
-A jednak. Proszę.
Niechętnie wpuściła mnie do środka. Mój mały aniołek. Oboje usiedliśmy na kanapie jednak ona w pewnej odległości ode mnie.
-Ja już wszystko wiem- zacząłem- Niall powiedział mi o tym co wykombinował Lou a reszta to potwierdziła. Agnes ja... przepraszam... za wszystko. Za to, że cię nie wysłuchałem. Za to, że krzyczałem i za kłótnię w parku i szkole. Za brak zaufania i za nazwanie cię...- tym razem to nie przeszło mi przez gardło
Nie mogłem patrzeć na jej łzy, które znów wylewała przeze mnie. Chciałem ją przytulić jednak zrezygnowałem gdyż wiedziałem, że mi na to nie pozwoli. Jej strach wobec mnie był jak cios prosto w serce.
-Wiesz, że to nie takie proste?
-Wiem. Tylko proszę daj mi tą jedną ostatnią szansę a obiecuję, że jej nie zmarnuje.
-Co z twoją dziewczyną?
-Zarą?- zmarszczyła brwi
Urocza...
-Ona nie jest moją dziewczyną- jej niepewny wzrok skierował się na mnie- ani moją ofiarą. Zara to moja siostra.
-Harry ja... przepraszam.
-Za co?
-Bezpodstawnie posądziłam cię o kolejny zakład. Przepraszam za moje słowa.
-Miałaś prawo tak o mnie sądzić. Byłem jaki byłem jednak zmieniłem się.. dzięki tobie.- między nami zapadła cisza
Cisza przepełniona strachem, niepewnością... nadzieją.
-Brakuje mi ciebie.- szepnęła
Wtedy już się nie zawahałem. Przysunąłem się do niej i otuliłem ramionami. Wtuliła się w zagłębienie mojej szyi i cicho płakała.
-Mi ciebie też. Proszę cię wybacz mi.
-A ty mi.- spojrzeliśmy sobie w oczy
Jej tęczówki połyskiwały od łez. Delikatnie pocałowałem ją w czoło i ponownie przytuliłem do siebie. Wiedziałem, że będę musiał się postarać by mi ponownie zaufała. Kocham ją i mam nadzieję, że ona mnie również. Jest jednak coś co nie dawało mi wciąż spokoju. Dlaczego się mnie bała. Nie był to zwykły strach ale głęboko schowany. Była przy mnie bezpieczna. Nie pozwolę by ktoś robił jej krzywdę.
***Agnes' POV***
Mieliście kiedyś takie uczucie, że osoba na której najbardziej wam zależy napełnia was strachem. Jest jak twój anioł stróż jednocześnie chowający w sobie nieodkryty, nieokiełznany mrok. W jednej chwili cieszysz się, że masz go przy sobie, a w drugiej jedna wiadomość nieodwracalnie napełnia cie strachem. Darzysz wtedy tym uczuciem tego kogo nigdy nie chciałaś. Nie wiesz czy nie odwróci się przeciwko tobie i nie użyje swoich umiejętności. Ta jedna osoba może być najlepszym co cię w życiu spotkało jednocześnie będąc wyobrażeniem naszych najgorszych koszmarów. Moim aniołem jak i przekleństwem jest chłopak o zniewalających, zielonych tęczówkach, które czasem przesłania mrok, pełnych różowych ustach układających się w uśmiech, grymas lub ściskających się w wąską linię gdy ogarnia go wściekłość. Harry...
***Harry's POV***
-Hello beautiful.- na moje słowa lekki rumieniec wkradł się na jej twarz
-Cześć- powiedziała niepewnie
Znów to uczucie. Wywołuję u niej strach.
-Wszystko w porządku?
-Tak. Wchodź właśnie miałam włączyć film.
-OK- oboje ruszyliśmy do salonu
Dziewczyna cały czas unikała mojego wzroku. Gdy usiedliśmy na kanapie sprawnie wykręciła się od mojego dotyku wysoko podciągając kolana aż pod brodę. Jej ręce ciasno oplotły nogi. Jej zachowanie raniło mnie. W połowie filmu zatrzymałem go nie wytrzymując tego napięcia między nami. Gdy zdezorientowana dziewczyna spojrzała na mnie znów widać po niej było strach. Przysunąłem się do niej i rozplątałem jej kończyny.
-Co jest?- spytałem chwytając jej dłoń
-O... o czym mówisz- zabrała je
-Wiesz o co chodzi. Proszę powiedz mi. Zrobiłem coś nie tak? Czemu się mnie boisz?- tym razem nie odpowiedziała wpatrując się uważnie w moją twarz.
Gdy już chciała otworzyć usta zadzwonił dzwonek. Jakby z ulgą ruszyła w stronę drzwi. Z korytarza nie słyszałem żadnych głosów, rozmów. Było cicho a gdy Agnes nie wróciła po kilku minutach zaniepokoiłem się. Wstałem z kanapy i poszedłem do przedpokoju. Na środku korytarza stała czerwonowłosa skanując uważnie kawałek w papieru. Podszedłem do niej gdy jej załzawione oczy spoczęły na mnie. Drżącymi rękami podała mi kawałek kartki. Było tam jedno zdanie jednak jego treść wlała w moje ciało falę niepokoju. Agnes przerażona stała z głową spuszczoną i splecionymi rękami na piersi. Zmartwiony przytuliłem ją mocno do siebie. Płakała cicho wtulona w moje ramie. Ona nadal nie znała prawdy, a ja niestety nie mogłem jej powiedzieć. Nie potrafiłem.
~.~
~Komentarze karmią wenę :*
.jpg)
.jpg)
